هدف این مقاله، تعیین مدلی برای توسعه ظرفیت پالایشگاههای تولید بیواتانول ایران است. به دلیل متغیر بودن وضعیت آب و هوایی، در میزان مواد اولیه نااطمینانی وجود دارد، بنابراین یک مدل برنامهریزی قطعی برپایه احتمالات پیشنهاد میشود. مدل برنامهریزی قطعی خطی برای یک دوره و در چارچوب حداقلسازی هزینه های عرضهکننده سوخت ارائه گردیده است. مدلی که این نوشتار برای توسعه ظرفیت پالایشگاههای مورد بررسی ارائه میدهد در واقع به گونهای است که هزینههای ناشی از عرضه سوخت (بنزین و اتانول سوختی) توسط عرضهکننده را به حداقل میرساند. نتایج حاکی از آن است که توسعه ظرفیت پالایشگاههای مورد بررسی منجر به کاهش هزینه های عرضه کننده سوخت به میزان تقریبی 6 میلیارد ریال میگردد.
Goodarzi M, Sharifi A, Saffari B. Capacity Development Programming of Bioethanol Fuel Refineries in Iran. IJE 2017; 20 (3) :19-43 URL: http://necjournals.ir/article-1-1319-fa.html
گودرزی مریم، شریفی علیمراد، صفاری بابک. مدل برنامه ریزی قطعی توسعه ظرفیت پالایشگاه های تولید بیواتانول سوختی در ایران. نشریه انرژی ایران. 1396; 20 (3) :19-43